Żałoba po rozstaniu z niejasnych przyczyn wiąże się z większą niż zwykle konsternacją. Od początku naznaczona jest niedowierzaniem i nieprzyjmowaniem do wiadomości faktów, co zorientowane jest na zmniejszenie cierpienia. W głowie kłębią się pytania. “Dlaczego mnie zostawiasz” zamienia się w obsesję . Ciągłe drążenie w Oto kilka sposobów na to, by Twój facet zatęsknił za Tobą po rozstaniu! Pokaż mu, że życie i tak jest piękne Nawet jeżeli w sercu nadal czujesz pewną pustkę, smutek czy też żal, to staraj się nie okazywać tego w obecności swojego byłego partnera. moj facet baaardzo rzadko pije, teraz w zasadzie wogole, wychodzi czesto z kumplem/kumplami ale z tego co zauwazylam raczej soki pija:P stad podejrzewam ze nie smierdzi od niego nie zatacza sie ani nic, ale nie pytam jego spotkania jego Facet po rozstaniu milczy głównie z powodu wewnętrznego bólu jaki przeżywa, przy czym nie ma znaczenia fakt, do kogo należała ostateczna decyzja. Wówczas najlepszym wyjściem jest odczekanie odpowiedniej ilości czasu – faceci wyrażający chęć walki o związek zmienią swoje nastawienie i będą szukali kontaktu, natomiast Nierzadko zdarza się, że choć jeszcze wczoraj planowałyśmy ślub, dziś musimy zmierzyć się z bólem po rozstaniu z partnerem. Przyczyny bywają różne. Niewierność partnera, jego agresja lub nałóg – wszystko to sprawia, że nie sposób razem podążać tą samą drogą. Czego nie powinnaś robić po rozstaniu z facetem? Wróćmy do tego jak chronić się po rozstaniu z narcyzem? Uciąć wszelkie kontakty, jeśli to możliwe. Nie wchodzić na socialmedia. Nie patrzeć. Nie śledzić. Poblokować swoje konta na portalach, FB itp. Osoba narcystyczna nadal jest zagrożeniem dla naszego dobrostanu. Teraz zacznie kreować swoje życie na idealne. nRueJd. 11 lip 20 17:00 Ten tekst przeczytasz w 7 minut "Bez względu na to czy jest to drogi zegarek, czy piękna biżuteria - pierwszą rzeczą, którą należy zrobić po rozstaniu to pozbyć się wszystkiego, co kiedyś dostaliśmy od byłego partnera i co ma z nim jakikolwiek związek. Przechowując rzeczy od byłych, będziesz dłużej leczyć złamane serce" - oto najczęstsze rady udzielane na portalach internetowych szukających odpowiedzi, jak się pozbierać po rozstaniu. Czy jednak na pewno jednoznaczną odpowiedzią na rozstanie jest: wyrzucić wszystko, co pozostawiła po sobie ta druga osoba? Foto: Shutterstock Pierwsza rzecz, którą należy zrobić po rozstaniu. Inaczej złamane serce będziesz leczyć zbyt długo Wyrzucanie rzeczy z zemsty, z gniewu czy z żalu nic nam nie da. Po to, żebyśmy byli naprawdę wolni, musimy paradoksalnie zostawić miejsce dla tej osoby w sercu i podziękować jej za czas, który spędziliśmy razem. Nawet jeśli to jest mąż, który nas zdradził lub żona, która nas zostawiła. Symbolicznie takim podziękowaniem jest zostawienie sobie jakiegoś przedmiotu po niej/nim. Najważniejsze, żeby akt wyrzucania rzeczy po odchodzących nie był aktem pozbywania się, bo wtedy paradoksalnie więź jest tym silniejsza i tym mocniej trzyma nas przy tej osobie. Tak naprawdę, te dwa kierunki tylko pozornie się wykluczają, w gruncie rzeczy one się po prostu uzupełniają. - Pamiętam świetne zdjęcie z Bułgarii: my razem na plaży i zachód słońca. I jeszcze takie: bitwa na gałki lodów w kawiarni. Już nic z tych zdjęć nie zostało. Wyrzuciłam wszystkie. Szkoda, takie fajne były - wzdycha Gosia (18 lat) rok po rozstaniu z chłopakiem, z którym była dwa lata. - Następnym razem, chyba dam takie rzeczy na przechowanie przyjaciółce. No bo teraz… fajna pamiątka by była. Może już nigdy do Bułgarii nie pojadę… Teraz jestem już z kimś innym, a i on też szczęśliwie zakochany. - Obrączki nie mam. Tak (pokazuje ruchem ręki Halina, 60 lat) wszystko leciało przez okno. Obrączka pierwsza, pierścionki, trzy, cztery, łańcuszek… Wszystko co mi dał - w śnieg. Nie wiem, po zimie może ktoś znalazł. Czy tego żałuję, po tylu latach? Bardzo… Najbardziej obrączki. Nie pamiętam też, żebym poczuła wtedy jakąś ulgę. On parę lat temu zmarł, mój były mąż. I teraz tak sobie myślę, że chciałabym mieć tę obrączkę. Bo on swoją zatrzymał. I jest z nią pochowany. Mimo że 15 lat po rozwodzie. - Kiedy się Michał wyprowadził, dużo jego rzeczy jeszcze zostało w domu - wspomina Katarzyna (32 lata). - Przyjechała mama i powiedziała: "zostaw, teraz sama musisz się pozbierać, nie zajmuj się tym". Co mogła, to pochowała. Jakieś jego drobiazgi z łazienki, żeby mi się nie rzucały w oczy. Ale jego stary płaszcz zimowy został. Czasami, po ostrych atakach płaczu, jak idiotka przytulałam się do niego, szukając w nim zapachu Michała. Nieważne, że mnie skrzywdził, że nie zasłużyłam na to, co zrobił. Wtedy, w takiej słabości liczył się tylko ten płaszcz. Wiem, że to było bez sensu. Ale wisiał. Do końca zimy, potem przez całą wiosnę i dłużej. Rodzina mówiła mi raz po raz: "wyrzuć go, niech on ci się tak nie pcha w oczy zaraz na wejściu". Wieczorami, kiedy widziałam go z salonu, jak dawniej, jakby Michał był w domu - robiło mi się lżej. I tak minął prawie rok. Rok moich starań, żeby się pozbierać. Znalazłam stałą pracę, odświeżyłam zaniedbane w ciągu 10 lat małżeństwa znajomości, skończyłam drugie studia, zdałam zaległy egzamin na prawo jazdy, a płaszcz wisiał. Z czasem wracając do domu, coraz słabiej odczuwałam to ukłucie bólu na jego widok. Z domu znikały resztki rzeczy Michała, ale nie płaszcz. Aż po prawie roku, wróciłam ze znajomymi do domu, po zdanym egzaminie na prawo jazdy, żeby świętować. Zaczynała się jesień, przyjaciele zdjęli więc palta i kurtki, no i nie było miejsca na wieszaku, więc mechanicznie, nie namyślając się wiele, zdjęłam stary płaszcz Michała i wrzuciłam na pawlacz jednym ruchem. "No - macie miejsce, wieszajcie!". Po chwili, dotarło do mnie, że to nie był już TEN płaszcz, płaszcz Michała, to po prostu był stary, zawadzający mi w obecnym życiu płaszcz, przez którego moi znajomi nie mogli powiesić swoich kurtek. W ten wieczór świętowałam coś więcej niż zdany egzamin na prawo jazdy. Świętowałam swoją wolność. Następnego dnia zadzwoniłam do Michała i spytałam go: "Co mam zrobić z twoim starym płaszczem. Idzie zima, chcesz go czy wyrzucić?". - Jak Feniks z popiołów - śmieje się Alina (28 lat). - Odrodziłam się. Nie, nie zostawiłam sobie niczego po nim. Nic z wyjątkiem tego - Alina odsłania brzuch na którym mieni się ognisty ptak. - Wiedziałam, że się odrodzę tylko tak: budząc się codziennie rano widziałam go na swoim brzuchu. Feniks rozpościerający skrzydła do lotu i wtedy mówiłam sobie: "musisz wstać". Poradzisz sobie dzisiaj. I wstawałam. Gdyby nie ten tatuaż… Nie wiem, czy dałabym radę. To nawet nie był ból, z którym walczyłam. Bardziej dokuczał mi bezsens robienia czegokolwiek w życiu, w którym nie ma jego. Jedynie widok tego ptaka - dla mnie symbolu, że dam radę jeszcze cieszyć się życiem, dawał mi siłę do walki o moją codzienność. Nie, nie mogłam sobie po prostu kupić obrazka na ścianę czy zrobić tapety na laptopie. Ja tego Feniksa musiałam mieć na sobie - to był mój sposób. Marek (lat 52) ma inny problem. Z rzeczami po niej już dawno się uporał, usuwając wszystko. Ale jest coś, czego fizycznie nie może wyrzucić. Marek nie chodzi do miejsc, gdzie bywał z nią. Praktycznie nie chodzi już teraz nigdzie w swoim mieście. Chcę się umówić z nim na wywiad, więc proponuję kawiarnię. - Ta kawiarnia - nie, nie tam. Zanieczyszczona. - Jaka? - pytam. - Tam po raz pierwszy powiedziałem jej, że ją kocham. - W parku? Też nie. - Zanieczyszczony. Tam pamiętam siedzieliśmy na ławce i było nam tak dobrze… Marek przestał chodzić na basen - bo chodzili tam razem. To kino - też nie, bo było ich ulubionym. - Kiedyś - mówi - kiedyś, jak już zapomnę, umówię się z kimś, na kim mi będzie zależało i odczaruję wszystkie te miejsca. Ale na razie, nie chcę tam chodzić sam. Z jej rzeczami poszło łatwo, ale tych miejsc... Pamięci o nich nie mogę się pozbyć. Dr Izabela Kopaniszyn, psychoterapeuta ds. rodziny, uważa, że ludzie tacy, jak pan Marek dalej tkwią w związku. - Czasami można wszystko z domu wyrzucić po tej osobie - mówi Kopaniszyn - ale dalej się jest z nią w związku. Jeśli pozbywamy się rzeczy po byłym/byłej w akcie zemsty, gniewu czy zranienia i nie po to, żeby otworzyć się na nowe, to tym bardziej te wszystkie rzeczy będą do nas wracać w postaci wspomnień, podobnych zdarzeń. Często moi pacjenci pytają: "Dlaczego nie mogę tyle lat po rozstaniu związać się z kimś, co ze mną jest nie tak?". Jedyne co jest nie tak, to to, że ty jesteś ciągle w związku z tamtą osobą. Że ona jest zbyt mocno obecna, często negatywnie, w postaci żalu, poczucia niesprawiedliwości. A inni ludzie to od razu wyczuwają. Można powiedzieć, że duchy z przeszłości - widać, słychać i czuć. - Po śmierci Emilki, miesiącami nie byłem w stanie ruszyć niczego z jej rzeczy - opowiada Paweł (54 lata). Przyszła córka, posprzątała trochę, spytała się: "Tato, co zrobić z rzeczami mamy?" - nic nie odpowiedziałem. Wiec pochowała takie najbardziej widoczne, jak Emilki kapcie z przedpokoju czy jej rzeczy z wieszaka. Wstawiła wszystko do jej pokoju, pokój zamknęliśmy i cześć. I tak przez rok. Co znalazłem potem w reszcie pokoi, co należało do niej, buch do tego pokoju i na klucz. Aż po roku doszedłem na tyle do siebie, że sobie myślę - dość. Siostrzenica miała przyjechać na studia do mojego miasta, rodzina uznała, że to świetny pomysł, jak chwilowo zaczepi się u mnie. No, ale pokój trzeba było posprzątać. Więc odważnie klucz przekręciłem i zabrałem się do roboty. Córka chciała przyjechać mi pomóc, ale powiedziałem: "Nie, dam radę". Puściłem sobie miłą muzykę, nie snułem wspomnień, nie rozpamiętywałem. Nic. Kiedy opróżniałem szafę, nagle znalazłem jej włos. Na kapeluszu. Totalny przypadek. Nie dałem rady. Zamknąłem drzwi z powrotem na klucz. Zadzwoniłem do takich ludzi, co wywożą wszystko. Przyjechali następnego dnia. Otworzyłem drzwi do pokoju i mówię: "Wszystko. Weźcie wszystko". I kiedy zabierali się do pracy, ja wychodząc z domu, bo nie mogłem być przy tym, rzuciłem ostatnie spojrzenie na to, co robią. I zobaczyłem na jej biurku cukierniczkę. Starą, rodzinną pamiątkę, którą tak lubiła i woziła ze sobą wszędzie, nawet jak jechała na urlop. Nie myśląc wiele, sięgnąłem ręką i wziąłem wieczko tej cukierniczki. Wyszedłem z domu. Chodziłem po ulicach z tym porcelanowym wieczkiem w kieszeni i myślałem, po co mi ono. Ale nie wyrzuciłem. I mam je. I też, tak samo jak ona, gdziekolwiek nie jadę, to biorę je ze sobą wszędzie. I jest mi z tym dobrze. Dr Kopaniszyn uważa, że w sytuacji odejścia osoby (czy to wyprowadzki, czy to śmierci) kierunki działania są dwa. - Symboliczne pozbycie się rzeczy po odejściu osoby, może nas wyzwolić, oczyścić przestrzeń wokół nas, a w przypadku śmierci bliskiej osoby, nie dopuścić do stworzenia dla niej ołtarza poprzez gromadzenie jej rzeczy wokół siebie. Drugi kierunek, również bardzo słuszny, nakazuje nam zostawić sobie coś po drugiej osobie, tak żeby jej nie wykluczyć z naszego życia na zawsze, bo tego się po prostu nie da zrobić. Wyrzucanie rzeczy z zemsty, z gniewu czy z żalu nic nam nie da. Po to, żebyśmy byli naprawdę wolni, musimy paradoksalnie zostawić miejsce dla tej osoby w sercu i podziękować jej za czas, który spędziliśmy razem. Nawet jeśli to jest mąż, który nas zdradził lub żona, która nas zostawiła. I symbolicznie takim podziękowaniem jest zostawienie sobie jakiegoś przedmiotu po niej/nim. Najważniejsze, żeby akt wyrzucania rzeczy po odchodzących nie był aktem pozbywania się, bo wtedy paradoksalnie więź jest tym silniejsza i tym mocniej trzyma nas przy tej osobie. Tak naprawdę, te dwa kierunki tylko pozornie się wykluczają, w gruncie rzeczy one się po prostu uzupełniają. Imiona bohaterów zostały zmienione Data utworzenia: 11 lipca 2020 17:00 To również Cię zainteresuje Bezsenność, lęk, ataki paniki, bóle klatki piersiowej i kręgosłupa – to tylko niektóre objawy związane z syndromem ciężkiego rozstania. Poziom stresu, jaki przeżywa się podczas rozwodu, psycholodzy porównują do tego związanego ze śmiercią bliskiej osoby. - Po kilku bezsennych miesiącach organizm odmówił mi posłuszeństwa. Nie mogłam się skupić na pracy, nie miałam siły wstać z łóżka, w pracy marzyłam tylko o śnie, ale też nie miałam energii, żeby rozpamiętywać całymi dniami zdradę i rozstanie. Sen był jedynym pragnieniem. Wracałam do domu i padałam ze zmęczenia. Koszmar zaczynał się w nocy, kiedy nie mogłam przestać myśleć o tym, że mój mąż najpierw mnie zdradził, a potem odszedł. W głowie kłębiło mi się tysiąc myśli na sekundę – mówi Anna. Rozstanie jak śmierć bliskiego Setki razy Anna zastanawiała się, jak mogła nie zauważyć, że mąż od roku ma kochankę. Myślała, że gdyby wcześniej to zobaczyła, rozstanie nie spadłoby na nią jak grom z jasnego nieba. Może oboje za dużo pracowali, może kredyt na dom przysłonił im całe życie, ale planowali przecież, że jak się ustabilizują, to pomyślą o dziecku. Anna uchwyciła się tej myśli, a wtedy każdy grosz się liczył. Jest programistką w firmie farmaceutycznej, brała dodatkowe zlecenia, pracowała po 12 godzin na dobę. Mąż ma menedżerskie stanowisko w firmie handlowej. Jak się rozstać? - Dziś wiem, że to jakaś bzdura, żeby ludzie, którzy tak dobrze zarabiają, nie mogli pozwolić sobie na dziecko. Pieniądze przewróciły nam w głowach. Po co komu taki wielki dom? W pewnym momencie znienawidziłam go – mówi Anna. Rozmowy o rozstaniu mąż Anny zaczął właśnie od domu. Zaproponował jej, żeby spłaciła jego wkład i wzięła na siebie resztę kredytu. Dobrodusznie zapewniał, że wie, ile w niego włożyła energii i serca. Zabrał swoje rzeczy, a ona myślała, że oszaleje z bólu sama na około 200 metrach. Z badań wynika, że statystycznie jedno na pięć małżeństw rozwodzi się. To średnio ponad 60 tys. par rocznie. Psycholodzy już dawno zaobserwowali, że część osób, które przechodzą rozstanie, ma objawy stresu pourazowego. Czasami jest przeżywany miesiącami, a w skrajnych przypadkach latami. - Rozstanie jest dużą życiową zmianą. Przede wszystkim zostajemy pozbawieni poczucia bezpieczeństwa. Stajemy przed dylematem - jak poradzę sobie w pojedynkę? Czujemy się niekochani i oszukani, bo przecież nie tak miało być - mieliśmy żyć razem długo i szczęśliwie. W grę wchodzą też wspólni znajomi, którzy często dzielą się i opowiadają po jednej, bądź drugiej stronie – mówi Anna Mochnaczewska, psycholog z Centrum Psychologii Integralnej InTeGral w Warszawie. Mężczyźni przeżywają inaczej Kobiety są bardziej skłonne szukać pomocy, np. zwierzają się ze swoich problemów przyjaciółkom. Pozwalają sobie na okazywanie emocji, płacz i częściej dostają wsparcie oraz radę. W męskim gronie wciąż panuje przekonanie, że trzeba być twardzielem, że żale i łzy to "babska" specjalność. Kochanie, musimy się rozstać - Panowie często rekompensują sobie ból po stracie, wchodząc szybko w nowy związek, szukają kogoś na zastępstwo. Najczęściej kończy się to porażką, bo trudno zbudować bliską relację z przypadkową osobą. Inni wpadają w wir zabawy, imprez, szybkiego seksu, używek, udając, że nic się nie stało, że jest wesoło - jestem wolny, mogę robić wszystko, na co mam ochotę. W ten sposób mogą spędzić kilka lat zanim się zorientują, że zmarnowali sporo czasu. W końcu i tak będą musieli zmierzyć się z uczuciem pustki. Spychane, nieprzepracowane emocje, wracają ze zdwojoną siłą – mówi Anna Mochnaczewska. Rafał zgodził się ze swoją partnerką, że nic ich już nie łączy. Nie próbował jej zatrzymać, kiedy pakowała swoje rzeczy i wyprowadzała się. Duma mu nie pozwalała "płaszczyć się przed nią". Liczył na to, że zobaczy, co straciła i szybko do niego wróci. Nie wróciła, a do Rafała dotarło, że wcale tego rozstania nie chciał. Szybko wszedł w związek z koleżanką z pracy. - Chciałem pokazać swojej byłej dziewczynie i chyba sobie samemu, że stać mnie na nowy związek. Chciałem być kozakiem. Ale moja nowa dziewczyna ciągle narzekała, że nie ma między nami bliskości, że wspominam byłą, że unikam seksu. Krzyczała, że jak tamta taka cudowna, to żebym do niej szedł. Dochodziło do takich awantur, że sąsiadka przychodziła, żeby zapytać, czy wszystko w porządku. Ona miała rację - nie było uczucia z mojej strony. Powinienem odczekać, zanim wskoczę w nowy związek. A tak znowu przeżywałem rozstanie. Wcale łatwo nie było. Wpadłem w taką depresję, że myślałem, że się nie pozbieram. Zacząłem pić. Zanim się ocknąłem, minęły jakieś dwa lata – mówi Rafał. Anna Mochnaczewska radzi, żeby na rozstanie spojrzeć w kontekście rozwoju osobistego. Zastanowić się, czego szukamy u partnera, czego potrzebujemy w związku, czego nam brakowało w poprzednim, co takiego my sami robiliśmy, że czasami było trudno. Dzięki temu lepiej poznamy siebie, a wnioski, do jakich dojdziemy, pomogą nam budować lepsze, bardziej świadome relacje z kolejnym partnerem. Przeżycie emocji daje nam możliwość oczyszczenia się z nich. Szukaj pomocy Minął rok zanim Anna zdecydowała się iść do psychiatry, który przypisał pigułki na depresję i sen. W tym czasie doprowadziła się do ruiny nie tylko psychicznej, ale też fizycznej. Coraz częściej odczuwała kołotanie serca i ataki duszności. Przestraszyła się, kiedy zemdlała na przystanku autobusowym. To kardiolog zalecił jej wizytę u psychiatry. "Dobre" rozstanie - możliwe? - Przyjaciółka powtarzała mi, że to mój były mąż powinien przeżywać traumę, bo jest gnojkiem i dupkiem. Ale co z takiego gadania? On cieszył się nowym związkiem. To ja nie mogłam uwierzyć w to, co się stało. Gdybym dzisiaj miała dać radę komuś, kto przechodzi rozstanie, to powiedziałabym: idź do psychologa, który powie ci, jak sobie z tym poradzić, do psychiatry, który da ci środki, po których zaśniesz, a twój mózg nie przestanie produkować serotoniny. Czasami nie wystarczy dobra rada koleżanki: nic się nie martw, będzie dobrze – mówi Anna. Źródło: Zgadzam się z Darią. To, że ktoś wstawia radosne fotki, wcale nie musi oznaczać, że faktycznie jest szczęśliwy. Może to tylko maska twardego mężczyzny, który nie chce poznac po sobie słabości, a może po prostu chce sobie ułożyć życie dalej. Ty równiez powinnas układać swoje i żyć po swojemu, a co za tym idzie, uważam, że nie ma sensu zaglądanie na jego profile i wbijaniu szpilek w samą siebie. Równie dobrze, może wstawiać takie zdjęcia specjalnie, bo wie, że tam zaglądasz i chce, abyś była zazdrosna. Nie wiemy czy robi to z jakiegoś powodu, czy po prostu ot tak dla siebie, dlatego nie kieruj się tym. Lepiej nie wchodź na jego profile, bo w ten sposób cały czas podtrzymujesz zainteresowanie jego osobą. Nie wiadomo czy się cieszy czy nie, wiadomo jedno - zdradził Cię i się rozstaliście. Skup się więc na swoim życiu, a on niech robi co uważa za słuszne. Jeśli cały czas będziesz zainteresowana nim i jego życiem nie zauważysz tego, co jest obok Ciebie. Powodzenia! Cytuj Picie Rozpoczęte przez ~grajek, 01 cze 2013 ~grajek Napisane 01 czerwca 2013 - 11:48 Codziennie wypijam po pracy szklaneczkę whisky, czasem (raz w tygodniu) więcej. Taki tryb od jakichś 3 lat. Czy to jest alkoholizm? Nie upijam się, nie rozrabiam, piję, zeby się wyluzować po pracy. Ale fakt, że kiedy nie moge się napić, to czuję lekkie podenerwowanie. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Joanna ~Joanna Napisane 04 czerwca 2013 - 19:16 Przez wiele lat miałam podobny nawyk - po pracy 2 drinki, zeby się wyluzować. ale po pewnym czasie zauważyłam, że już mi 2 nie wystarczają, miałam ochotę na więcej... skończyło się upijaniem niemal do nieprzytomności. Wychodziłam z tego 2 lata. Uważaj na siebie, bo kierunek, który wybrałeś jest już równią pochyłą. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Max ~Max Napisane 04 czerwca 2013 - 19:17 Ja tam piję codziennie piwo i nie uważam się za alkoholika. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~zizou ~zizou Napisane 04 czerwca 2013 - 19:26 a ja od poniedziałku do czwartku ZERO alko, ale w weekend już myślę,szukam i sobota bez alkoholu byc prawie nie może, ale nie upijam się !!! mam fajny humor i niedziela luzik bo od poniedziałku praca wiec tez zastanawiałem się, czy już ze mną coś nie tegens się zaczyna ?! Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~sybaryta ~sybaryta Napisane 04 czerwca 2013 - 20:05 Alkohol jest w końcu dla ludzi. To, że korzysta się z niego rozsądnie nie musi tworzyć zaraz alkoholizmu. To zależy od człowieka i jego ograniczeń. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~AA ~AA Napisane 04 czerwca 2013 - 20:22 ~grajek napisał:Codziennie wypijam po pracy szklaneczkę whisky, czasem (raz w tygodniu) więcej. Taki tryb od jakichś 3 lat. Czy to jest alkoholizm? Nie upijam się, nie rozrabiam, piję, zeby się wyluzować po pracy. Ale fakt, że kiedy nie moge się napić, to czuję lekkie podenerwowanie. Czy zastanawiasz się nad problemem którego nie ma? Jeśli się zastanawiasz, to problem się pojawił, lub wkrótce pojawi... Człowiek który nie ma problemu z alkoholem nie zastanawia się czy ma problem... Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~iw ~iw Napisane 04 czerwca 2013 - 20:22 Nie jestem ekspertem w tej dziedzinie, Mam tylko doświadczenia jako osoba współuzależniona. Tzn, mój partner miał problem ale skutecznie to ukrywał...również przed samym sobą. Pił tylko ok 2-3 piw i to najczęściej w dni wolne. Długo udawało mu się oddalać od siebie podejrzenie, że jest alkoholikiem....Byłam w poradni AA. Oto jakie dostałam odpowiedzi na pytanie , kiedy jest się alkoholikiem. Alkoholik to nie żul spod ciemnej gwiazdy. Można pić codziennie małe ilości, można weekendowo, lub nawet urlopowo.. Jeśli twój partner mówi, nie pij, bo to mi przeszkadza a ty pijesz dalej, nie zważając na konsekwencje, to znaczy, że masz duuuuzy problem. Jeśli w sytuacjach, w których do tej pory piłeś a teraz nie chcesz a nie możesz, to znaczy , to co wyżej. Problem alkoholizmu to choroba śmiertelna. Jesli siebie o to podejrzewasz, to nie ma się wstydzić. Zasuwaj do anonimowej poradni AA, tam ci wszystko powiedzą.......Mój były facet jest na dnie a twierdził, że jego ten problem nie dotyczy, Nie masz nic do stracenia. ZAsuwaj Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~AN ~AN Napisane 04 czerwca 2013 - 21:23 Całkowicie zgadzam się z iw. Mam to na codzien a pije moja zona....A zaczęło się bardzo niewinnie...Korzystam z poradni dla współuzależnionych. Moja zona nie chce się leczyć. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Chris. ~Chris. Napisane 04 czerwca 2013 - 21:28 Ja rowniez pije,ale duzo piwa kazdego dnia z regoly po na tepo,ale na spokojnie do upijam sie i wbrem mitom o piwoszach jestem szczuplej,sportowej powinien miec swoja czerwona kontrolke,kiedy powiedziec sobie dosc na dzis,tym bardziej rano trzeba wstac do w weekendy tez z regoly powiedziec,ze moja kontrola z piciem z umiarem polega tylko na rozsadku jak w innych jest dla ludzi,ale nie wszyscy potrafia powiedziec sobie jesli juz czuja,ze maja dosc,po porstu z nas ma jakies obowiazki,czy rodzine to jest dodatkowa kontrolka,ktora sie zapala na czerwono i czas powiedziec sobie na dzis koniec .Pozdrawiam piwoszy. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~iw ~iw Napisane 04 czerwca 2013 - 21:48 do An......współczuje. Ja jestem poza tym problemem. Rozstałam się z moim facetem po 14 latach i jestem happy. Było ciężko. a teraz jestem najszczęśliwsza na świecie. Wyzwoliłam się z marazmu. Toneliśmy wszyscy, ja , on i nasz syn, Po rozstaniu tonie tylko on. Nie chciał się leczyć. No cóż. Każdy chory chce zrobić wszystko, aby wyzdrowieć, alkoholik niekoniecznie. Nie mamy na to wpływu. Myśl o sobie tylko i wyłącznie. Tylko w ten sposób możesz funkcjonować. An......jeśli chcesz możemy wymienić się mailami . pozdrawiam . Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~iw ~iw Napisane 04 czerwca 2013 - 21:51 Chris.....nie chcę wyjść na matkę joannę, ale wydaje mi się, że problem jest. Potrzebujesz się zrelaksować, odprężyć, odpocząć.....ok. Są na to inne sposoby niż piwo. Ok od czasu do czasu może być piwo, ale nie codziennie. Jesli nie masz innego sposobu na relaks niż piwo, to nie myśl , ze jesteś piwoszem, tylko alkoholikiem. Ups, ale taka jest prawda Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~brrrrr ~brrrrr Napisane 04 czerwca 2013 - 22:08 Moim zdaniem problem jest.... Alko to po heroinie najgorsze świństwo i najbardziej uzależniająca używka. Regularne picie nawet piwa to gwarancja marskości wątroby, uszkodzenia woreczka żółciowego, trzustki, żołądka... Ja dokładnie odreagowywałem stres związany z pracą i nadmiarem obowiązków w domu.... dochodząc do 40-tki byłem poważnie chory, potężna nadwaga, szwankujące narządy itd, itd - równia pochyła. Znalazłem odskocznię od tego syfu - po pracy zajęcia w domu i jak przychodził ten cholerny wieczór, zacząłem uprawiać sport. Do późna, do 22, czasem 23.... żeby zająć czymś ręce, żeby wypełnić czas. Szybko zaczęło mi to sprawiać przyjemność. Zacząłem potem też ćwiczyć rano, żeby dzień wcześniej na pewno nie pić. I tak jest od ponad 2 lat. Schudłem prawie 30kg, jestem w doskonałej formie, sport stał się nowym nawykiem. Teraz dzień bez treningu to dzień stracony. Zostawcie te piwka, drinki, fajki i inne badziewie. Szkoda życia. Z tym, że to Wasze życie - zrobicie, co chcecie. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~Staszek71 ~Staszek71 Napisane 05 czerwca 2013 - 02:12 Alkoholizm jest chorobą śmiertelną. ! ! ! Alkoholikiem można zostać w każdym momencie życia, może nim zostać każdy z nas. Jedyny sposób gwarantujący że nie zapadniemy na tą chorobę to... nie picie alkoholu, wcale ! Przed tą chorobą nie uchroni nas ani sport, ani jakikolwiek dyplom czy miłość. :( I czy pijemy tylko dwa piwa dziennie czy tylko w weekend nic tu nie zmienia. To choroba straszna, niosąca ze sobą dużo dalej idące konsekwencje niż tylko odór alkoholu czy rosnąca pozycja w budżecie domowym na alkohol. Uważajcie z tym kochani a gdy zauważycie u siebie "problem" nie bójcie zwrócić się o pomoc do ośrodków terapeutycznych czy klubów AA. Wizja życia bez alkoholu ? Uwierzcie mi, to możliwe ! Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~AN ~AN Napisane 05 czerwca 2013 - 10:47 do IW - Dzięki za komentarz. Jesli masz ochotę to napisz- Artnic@ Pozdrawiam! Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~ewaja ~ewaja Napisane 05 czerwca 2013 - 17:49 Brrrr....... Gratulacje! Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~zibi ~zibi Napisane 20 czerwca 2013 - 21:20 Ja miałem spory problem z alkoholem. Doszło do tego że w ciągu ok 18 godzin wypijałem 3, 4 po 200 mil i popijając piwami (z 10 szt.). Jak spadało mi stężenie alkoholu we krwi było blado-telepka, poty etc. Przechodziłem efekty odstawienia. Dopiero 2xostre zapalenie trzustki mnie wyleczyły. Tak prawdę mówiąc to stałem nad grobem - trzustki nie naprawisz. Nie chodziłem na terapię i jakoś się trzymam. Czasem jedno piwo wypiję ale nic więcej. Nawet mnie nie ciągnie. Na początku jak pozbywałem się alkoholizmu i widziałem na półce w sklepie np. piwo to 2 razy mnie zakorciło ale się nie skusiłem. Paskudna choroba ale można z tego wyjść ale trzeba mieć ogromne samozaparcie. Obecnie wyniki mam wzorowe ale muszę teraz uważać nawet na to co jem. Miałem sporo szczęścia. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~tenesee ~tenesee Napisane 12 lipca 2013 - 01:42 zmień pracę !! albo kobietę!! Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~tenesee ~tenesee Napisane 12 lipca 2013 - 02:24 a najlepiej zacz c leczenie ważne ze się zdaje z tego sprawę Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~cygan. ~cygan. Napisane 31 grudnia 2013 - 16:46 jestem alkocholikem nie pije 6 lat ,jestem po 50tce dopiero teraz widze jaki jest piękny świat. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie ~em ~em Napisane 30 marca 2014 - 13:26 mój chłopak pije regularnie w weekendy (od pt do nd włącznie). 3-4 piwa to standard. lub butelkę wina poprzedzoną 1-2 piwami. rok temu pił codzienne, ale ustaliliśmy, żeby odpuścił sobie picie w tygodniu. Od miesiąca po piwo sięga już regularnie w czwartki czasem też w inne dni w tygodniu. Picie tłumaczy bardzo trudną sytuacją finansową, w której się znalazł nie ze swojej winy. I to tak trwa już z rok, może więcej. Inna rzecz - imprezy zorganizowane (do takich wliczam też wyjście do znajomych). Wzdrygam się na każdą myśl o takim wyjściu (w tym o naszym ślubie) bo wiem - i wszyscy znajomi wiedzą - że jak zacznie pić na imprezie to nie wie kiedy powiedzieć stop. W końcu zasypia - przy stole, na podłodze, w taksówce. Ze znajomymi spotykamy się bardzo rzadko. Wakacje - 2 tygodnie codziennego picia do stanu kiedy zaczyna się solidnie plątać język (wakacje spędziliśmy tylko we dwoje). Kidy go raz poprosiłam żeby nie dopił butelki wina do końca - awantura bo go ograniczam a wakacje są raz w roku. Ciągle tylko powtarza, że przecież "nic się nie dzieje", "nie chodzę z chłopakami po imprezach w każdą sobotę", "nie zawalam pracy", "nie robię żadach scen, awantur, itd" (tak. jest generalnie spokojnym, szczupłym trzydziestolatkiem). A że nie zawala pracy - ma swoją firmę. Jak nie wstanie na to pojedzie na 10:30. Jak ma jakieś spotkanie w pn rano - to faktycznie się pilnuje w nd, albo spotkanie przekłada na wt, czy środę. I rzeczywiście nie zawala, bo jak coś robi to robi to bardzo dobrze. Ale nie lubi tej pracy (firma jest w trakcie rozwiązania). Miota się. Pierwszy raz wyrzuciłam to z siebie. Dziękuję za wysłuchanie. Udostępnij | Dodaj wpis | Cytuj | Link bezpośredni | Zgłoś naruszenie » odpowiedz » do góry Życie z osobą uzależnioną bywa bardzo trudne i niestety często kończy się współuzależnieniem. Bliskich często męczą wątpliwości - zostać razem czy odejść? Podjęcie terapii przez jednego z partnerów wiąże się jednak ze zmianami, które mogą prowadzić do rozpadu związku. O tym, jak pomóc uzależnionemu partnerowi, nie niszcząc relacji, rozmawiamy z Marią Chmielewską, psychologiem małżeństwa i rodziny, która pracuje z osobami współuzależnionymi. Anna Góra: Wyobraźmy sobie pewną kobietę. Jest mężatką od kilku lat, nagle orientuje się, że jej partner ma problem z uzależnieniem. Zastanawia się, co dalej. Kocha męża i nie chce go stracić. Czy jej związek ma szansę przetrwać? Maria Chmielewska: Tak, istnieje taka szansa, pod warunkiem, że przynajmniej jedno z nich rozpocznie zmianę, a następnie drugie podąży tym terapeutycznym torem. Jako pierwsza zwykle robi to kobieta. Jeśli zdoła przyznać przed sobą, że jej mąż ma problem z uzależnieniem, co destruktywnie wpływa na cały system rodzinny, że ona również jest uwikłana w jego chorobę i że sama nie da sobie z tym rady oraz zrozumie, że potrzebuje fachowej pomocy, np. uczestnictwa w terapii lub grupie osób współuzależnionych, to wówczas jest szansa, że zmieni swoje dotychczasowe nieefektywne schematy postępowania i związek przetrwa. Odpowiedzialność nie spoczywa jednak wyłącznie na jej barkach. Związek ma szansę przetrwać tylko wtedy, jeśli mężczyzna również zreflektuje się i rozpocznie zmianę. To jest bardzo trudne, i nierzadko bolesne, zadanie. Trzeba przyjrzeć się swojemu życiu z wielu perspektyw. Zmiana może jednak mieć swój początek w nowym, odmiennym postępowaniu kobiety. Jej działanie po prostu zwiększa szansę na uratowanie małżeństwa. Końcowy efekt zależy jednak od obojga partnerów. Więc nałóg rzeczywiście stanowi zagrożenie dla związku? Czy zależy to np. od rodzaju uzależnienia? Uzależnienie – niezależnie czy dotyczy substancji, np. alkoholizm, narkomania, czy czynności, np. hazard, pornografia w Internecie, seksoholizm – jest destruktywną siłą, niszczącą związek stopniowo od środka. Mechanizm uzależnienia jest zawsze podobny. W naszym kraju alkoholizm w dalszym ciągu jest dominującym uzależnieniem i poważnym problemem, dotykającym wiele rodzin. Przykładowo, uzależniony od alkoholu mężczyzna używa tej substancji do regulacji swoich przykrych stanów emocjonalnych. W toku swojej socjalizacji nie wypracował on konstruktywnych wzorców reagowania społecznego, posługuje się głównie manipulacją. W codziennym funkcjonowaniu stosuje mechanizmy obronne, takie jak system zaprzeczania i iluzji, racjonalizacja, system rozpraszania i rozdwajania własnego ja, nałogowe regulowanie uczuć, które to mechanizmy chronią jego dotychczasowy status quo osoby „legalnie” pijącej. On zawsze znajdzie powód swojego uzależnienia. Dlatego też swoim postępowaniem wpływa na relacje w domu. Często winą obarcza żonę, jej wygląd, zachowanie, cechy charakteru, niegospodarność, brak porządku w domu. Winą może też obarczać swoje dzieci, ich słabe oceny w szkole, kłopoty z zachowaniem. Bez winy nie pozostaje również pracodawca albo cały system polityczny. Problem w tym, że osoba uzależniona nie dostrzega winy w sobie i nie potrafi uznać, że tylko ona jest odpowiedzialna za swoje picie, tylko ona jest w stanie je zatrzymać, oczywiście z pomocą fachowców. Ponadto każdy z nas przeżywa niekiedy stany obniżonego nastroju. Szukamy wtedy różnych sposobów na poprawę nastroju. Pomocny może być spacer, sport, rozmowa z bliską osobą. Alkoholik widzi jednak wyłącznie alkohol jako środek zminimalizowania napięcia, przykrych uczuć. Uważa, że bez alkoholu jego nastrój będzie się tylko pogarszał. Tak więc alkohol nie służy poprawie nastroju w sensie rozweselenia, lecz służy złagodzeniu odczuwanej przykrości. Zdarza się też, że alkoholik miewa naprzemienne, skraje stany emocjonalne, począwszy od nadziei i zapału, że „gdy tylko zechcę wszystko mogę”, aż do totalnego załamania w obliczu kolejnych życiowych klęsk rodzinnych. Sięga więc po alkohol, aby „zapić” te uczucia, sięga po alkohol ze wstydu. Co zatem powinna robić kobieta, jak się zachowywać, aby pomóc partnerowi, a samej nie wpaść we współuzależnienie? Szeroko otworzyć oczy i przyznać przed sobą, że ma problem z mężem, że ich rzeczywistość rodzinna nie wygląda normalnie. Oczywiście taka refleksja nie przychodzi łatwo, wymaga emocjonalnego wysiłku. Mogą pojawić się łzy, uczycie goryczy, żal, pretensje do całego świata, pytania egzystencjalne typu „dlaczego mnie się to przytrafiło, dlaczego mój mąż jest taki, jaki jest”. Ważne, by w tym czasie kobieta pozwoliła sobie na doświadczanie tych przykrych emocji. By dała sobie prawo do łez, by na siłę nie starała się być silną. Drugi krok to przyznanie, że sama sobie nie da z tym rady i że potrzebuje pomocy. Trzeci krok to rekonesans dobrych pomocników – fachowców oraz rodziny i przyjaciół - osób, które profesjonalnie pomogą, np. w trakcie terapii oraz z bliskich, którzy dadzą siłę i wsparcie do konstruktywnej zmiany. Ważne, aby kobieta była konsekwentna w swoim postępowaniu, by raz zapowiedziane słowa znajdowały pokrycie w jej zachowaniu wobec męża. Czwarty krok to obrona siebie i dzieci, jeśli są w rodzinie, przed agresją i destrukcją ze strony męża i ojca. Może to oznaczać nawet drastyczne działania, z separacją i rozwodem włącznie. Jeśli kobieta doświadcza dodatkowo w związku przemocy, może starać się o eksmisję męża lub tymczasowe zakwaterowanie się w Ośrodku Interwencji Kryzysowej. Tam sztab profesjonalistów pomoże jej poukładać sprawy w sensowną całość. Czasem niezbędne jest rozdzielenie, rozłąka małżonków tak, aby on mógł otrzeźwieć, zmierzyć się bezpośrednio ze skutkami swojego picia. Krok piąty to rozpoczęcie systematycznej i uczciwej pracy nad sobą, swoimi emocjami – pomocna będzie terapia indywidualna lub grupa wsparcia. Spotkania z osobami w podobnym kryzysie dają moc do działania i utwierdzają w przekonaniu o słusznie podjętej decyzji, chociaż ta decyzja może być bolesna. Dla kobiety niezbędna jest praca nad swoimi emocjami, nad wzmocnieniem poczucia własnej wartości, spotkanie z samą sobą, odnalezienie kontaktu ze swoimi pragnieniami, potrzebami i pasjami. Niezbędny jest kontakt z innymi pozytywnymi, dojrzałymi ludźmi. Jakie błędy popełniają najczęściej osoby współuzależnione, próbując ratować związek? Warto zaznaczyć, że istnieją również współuzależnieni mężczyźni - takich związków jest jednak znacznie mniej. W takich relacjach to kobieta jest uzależniona od danej substancji lub czynności. Mężczyźni jednak nie wpadają w syndrom współuzależnienia tak często jak dzieje się to w przypadku kobiet. Uwarunkowane jest to wieloma czynnikami natury psychologicznej oraz społeczno-ekonomicznej i może wynikać z paradygmatu patriarchalnego społeczeństwa. Jednym z błędów, jakie popełnia współuzależniona kobieta jest to, że nierzadko przechodzi ona samą siebie, stara się ponad miarę w obowiązkach domowych, dba o wychowanie dzieci, utrzymuje finansowo rodzinę, w sytuacji, gdy on straci pracę z powodu alkoholizmu, jednak jakimkolwiek swoim zachowaniem nie jest w stanie usatysfakcjonować męża. Ponadto kobieta popełnia błąd często ponosząc za swojego męża konsekwencje jego picia. Usprawiedliwia jego nieobecności w pracy, wyręcza go w obowiązkach, nie wymaga od niego odpowiedzialności i współuczestnictwa w utrzymaniu wspólnego gospodarstwa domowego, sprząta po nim jego wymiociny, płaci długi, a więc usuwa skutki jego uzależnienia. Takim zachowaniem pogarsza całą sytuację, gdyż stwarza mężowi komfort picia. Oboje są wówczas na równi pochyłej. Tak więc kobieta popełnia zasadniczy błąd, litując się nad mężczyzną. Myśli nieraz: „nie mogę go tak zostawić, jestem mu potrzebna, może mu się coś stać, nie będzie miał z czego żyć, muszę mu pomóc znaleźć kolejną pracę” itp. Otacza wokół niego tzw. parasol ochronny. Mężczyzna natomiast potrzebuje skonfrontować się ze skutkami swojego picia, inaczej nigdy się nie zreflektuje, gdyż żona zapewnia mu komfort picia. Nadodpowiedzialność kobiety jest dla niej pułapką, gdyż pogłębia jej poczucie winy. I co się wtedy dzieje? Mężczyzna z dnia na dzień w niezauważalny sposób staje się całym światem kobiety. Ona tak bardzo zafiksowana jest na spowodowaniu, aby on przestał pić, że zaczyna izolować się od otoczenia, pogłębia się w niej poczucie wstydu i zmieszania, czuje się nic niewarta, ma pretensje do siebie typu „gdybym tylko była inna… gdybym tylko umiała…” Kobieta traci kontakt z sama sobą, ze swoimi pragnieniami i potrzebami, nierzadko zaniedbuje dzieci, nie mając świadomości, że jest to droga donikąd. Mężczyzna natomiast zatraca siebie w uzależnieniu, traci zdolność racjonalnego myślenia i adekwatnego odczuwania, swoim zachowaniem sprawia żonie coraz większy ból. Ona zaraża się jego chorymi emocjami, jednak pomimo doświadczania cierpienia, nadal tkwi w tej relacji, nie potrafi się z niej uwolnić. I popełnia kolejne błędy. Takim błędem jest wielokrotne mu przebaczanie, zaczynanie od nowa, złudna nadzieja na poprawę ich relacji bez terapii. Kobieta czuje się tzw. „siłaczką”, uważa, że sama jest w stanie poradzić sobie z uzależnieniem męża. Nierzadko też próbuje również nadmiernie kontrolować swojego męża. Sprawdza ile, z kim, gdzie wypił. Szuka go po nocnych klubach, wyprowadza pijanego z lokalu. Wstydzi się za niego przed rodziną i znajomymi, podczas gdy przecież to nie ona powinna się wstydzić. Może to nie jest dobre porównanie, ale mąż musi sam wypić to piwo, które sobie nawarzył. Kolejny błąd to próba utrzymania związku za wszelką cenę, pomimo doświadczania cierpienia i krzywdy. Dzieje się to z różnych powodów – dla dobra dzieci, z powodów religijnych, dla samego faktu bycia z mężczyzną. Czasami pozostanie w destruktywnym związku jest dla niej warunkiem sine qua non. Taka imperatywna wizja życia we dwoje za wszelką cenę udaremnia konstruktywną zmianę. I jeszcze innym błędem jest… popełnianie tych samych błędów, to znaczy nieefektywne schematy reagowania, stale takie same, czyli np. awantury, groźby, złorzeczenia, straszenie odejściem, rozwodem i nie realizowanie tego… a więc brak konsekwencji. Takie zachowanie czyni z kobiety osobę niewiarygodną. Lepiej takie zachowania zamienić na jasno i krótko sformułowane oczekiwanie wobec męża z zapowiedzeniem konsekwencji w przypadku braku realizacji. Żona ma prawo wymagać od męża, natomiast krzyk, czy pretensje powodują u niego pogorszenie stanu emocjonalnego, który zwykle reguluje on alkoholem. Co zmienia w związku terapia uzależnienia? Przede wszystkim osoba uzależniona uzmysławia sobie, że straciła kontrolę nad piciem, że nie ma panowania nad własnym życiem, że swoim zachowaniem spowodowała wiele szkód w swoim otoczeniu. Ma szansę podjąć się zadośćuczynienia, czyli naprawić wyrządzone zło. Uczy się nowego spojrzenia na swoje życie i przepracowuje trudne doświadczenia z przeszłości. Uczy się identyfikowania, nazywania i konstruktywnego wyrażania swoich emocji. Poznaje metody efektywnej komunikacji interpersonalnej. Emocje – te przykre i te przyjemne – przestaje regulować alkoholem. Uczy się rozwiązywania codziennych problemów bez sięgania po alkohol. Jednak nie zawsze to się udaje. Nie zawsze osoba uzależniona, częściej jest to mężczyzna, znajduje w sobie tyle siły, żeby podołać temu wyzwaniu. Druga strona zresztą podlega podobnemu procesowi zmiany. Oboje mają szansę na nową jakość wspólnego życia. Mają szansę przestać wzajemnie się ranić i upokarzać. Mogą zacząć uczyć się konstruktywnie rozwiązywać problemy małżeńskie, efektywnie się komunikować, współdziałać dla obopólnego dobra, przejąć odpowiedzialność za wychowanie dzieci. Mówi Pani o samych pozytywnych zmianach… Czy więc proces terapii uzależnienia może prowadzić do rozpadu związku? Jeśli tak, to dlaczego? Czasem dzieje się też tak, że gdy mężczyzna się zmienia, kobieta nie potrafi funkcjonować w nowej relacji. Gdy ich małżeństwo nabrało nowej jakości, ona gubi się, bo przestają działać jej dotychczasowe wzorce zachowania, tj. np. nadodpowiedzialność czy nadmierna kontrola, z których dotychczas czerpała poczucie własnej wartości. Okazuje się wówczas, że małżeństwo nie przetrwa, bo kobieta nie potrafi funkcjonować w zdrowym układzie diadycznym. Jest jeszcze jedna możliwość. Otóż, zdarza się że w terapii kobiecie zależy wyłącznie na tym, aby mąż przestał pić. Gdy to marzenie się spełnia, ona znów narzeka, mówiąc, że on jest nie do wytrzymania, że zrobił się strasznie pedantyczny i chciałaby, żeby w końcu się napił. To oznacza, że mąż powinien nadal pracować nad pewnymi elementami swojego zachowania, nad poglądami i przekonaniami, które nim kierują. Może być też jeszcze inny powód, a mianowicie zdarza się, że kobieta orientując się, iż nie podoła konsekwencjom uzależnienia męża, gdyż jego zachowanie nacechowane jest przemocą, co dla kobiety jest tak bardzo bolesne i przytłaczające, że decyduje się ona na definitywne rozstanie z eksmisją męża z domu. Taką jej decyzję należy uszanować. Co więc może pomóc ocalić związek z osobą uzależnioną? Systematyczna i uczciwa praca nad sobą obojga małżonków. O tym dużo już powiedziałam. Podkreślę jeszcze, że ważna jest pomoc i wsparcie najbliższego otoczenia. Nie chodzi o przysłowiowe wtrącanie się, nie należy też robić parze tzw. niedźwiedziej przysługi radami typu: „nie bądź dzieckiem, nie wiesz, jaki jest mężczyzna, on potrzebuje czasem wypić, mężczyźni już tacy są, ciesz się, że on w ogóle chce z tobą być”. Społeczne przyzwolenie na picie, organizowanie wielu spotkań towarzyskich, czy biznesowych zakrapianych alkoholem również nie sprzyja „trzeźwieniu pary”. Ważne jest też działanie na kształt „społecznej kontroli”, czyli zdrowego wsparcia, „zmycia głowy” przez przyjaciela w sytuacji nadmiernego picia kolegi, szczere otrzeźwienie go. Pomaga też wyrażenie się o żonie w sposób pozytywny. Nieoceniona jest mądra, rozsądna pomoc rodziców i teściów, którzy również potrafią uznać problem swojego syna, zięcia i współpracować z córką, synową, nie obwiniając jej, nie odwracając się od niej. Potrzeba, aby rodzina stanęła po stronie kobiety i wymagała od syna bezwzględnego zaprzestania picia alkoholu i rozpoczęcia leczenia. Otoczenie odgrywa tu zasadniczą rolę, gdy konfrontuje oboje z rzeczywistością, ponieważ nie utwierdza ich w iluzorycznej pułapce. Czy ratowanie takiej relacji ma zawsze sens? Zawsze warto podjąć się tego trudu. Atmosfera domu rodzinnego uwikłanego w chorobę alkoholową jest napięta, pozbawiona elementarnego poczucia bezpieczeństwa. W takim domu nie mówi się o ważnych sprawach, nie rozwiązuje się wspólnie i otwarcie problemów, nie wyraża się swobodnie ważnych uczuć, manipuluje się komunikatami. W takiej rodzinie dzieci otrzymują komunikaty typu „bądź dzielny, bądź silny, nie pozwalaj sobie na słabość, nie niszcz dotychczasowego kruchego, rodzinnego status quo”. Dzieci otrzymują podświadomą informację „nie czuj, nie mów”, a więc nie wynoś na zewnątrz informacji o faktycznym zachowaniu ojca, „nie ufaj”, głównie dorosłym, „polegaj wyłączne na sobie, bo świat stanowi zagrożenie”. Dzieci pochodzące z rodzin dysfunkcjonalnych wykształcają w sobie mechanizmy obronne, polegające na pełnieniu destruktywnych ról społecznych. Wzorce tych zachowań przenoszą w dorosłość. W życiu zawodowym i osobistym przeżywają poważne trudności w satysfakcjonującym funkcjonowaniu. Nierzadko powielają schematy postępowania rodziców. Jeśli nawet wygasa miłość małżeńska, warto podjąć trud zmiany, choćby z uwagi na funkcjonowanie dzieci. Czy po terapii uzależnienia związek będzie taki sam? Najprawdopodobniej nie będzie i o to właśnie chodzi. Z doświadczania krzywdy, upokorzeń i permanentnej złości, smutku, osamotnienia ma szansę przewartościować się w relację partnerską, opartą na kooperacji, łagodnym, lecz stanowczym działaniu, ponoszeniu odpowiedzialności za siebie, a nie za drugą osobę. Związek ma szansę opierać się na jakościowo nowych, efektywnych elementach takich, jak: adekwatne wyrażanie emocji, konstruktywne rozwiązywanie problemów, poprawa wzajemnej bliskości i intymności, odnalezienie radości we wspólnie spędzanym czasie, działanie na rzecz obopólnego rozwoju. A co jeśli uzależniony nie chce się leczyć, a jego partnerka sama podejmie terapię współuzależnienia, czy to może pomóc w walce o jej relację? Zdecydowane tak, i zwykle tak się dzieje. Dlatego, że pozna inne osoby, które są w podobnej sytuacji, obniży swoje napięcie emocjonalne, znajdzie ukojenie, wentylowanie trudnych emocji, nauczy się nowych efektywnych schematów reagowania na picie męża. Rozpocznie proces swojego usamodzielniania emocjonalnego i nierzadko społeczno-ekonomicznego. Poprawi swoją relację z dziećmi i z bliskimi. Otworzy się na nowe, pozytywne znajomości. Otworzy się na spotkanie z samą sobą, dotknie swoich pragnień, przekieruje samą siebie z działania reaktywnego na proaktywne, pozna zachowania asertywne, podniesie swoje poczucie własnej wartości. Elementy te są podstawą funkcjonowania satysfakcjonującego związku. Czy zawsze będzie to miało pozytywny wpływ na związek? Często mówi się, że taka uzdrowiona żona już do męża nie wróci… Należy się spodziewać, że dobrze poprowadzona terapia będzie miała pozytywny wpływ na kobietę. Nie wszystko jednak zależy od niej. Powodzenie w małżeństwie, przetrwanie kryzysu to ich wspólna praca. Mąż również musi się zaangażować, zobaczyć swój problem oraz podjąć próbę zmiany. A jeśli osoba współuzależniona ani jej partner nie podejmą leczenia, czy mają szansę być razem? Wiele par pozostaje razem, nie podejmując leczenia. Niestety wtedy nadal doświadczają przykrych stanów emocjonalnych. Mężczyzna zatraca się w uzależnieniu, a kobieta jest wykorzystywana, doświadcza cierpienia. Jej tolerancja na krzywdę podnosi się, tak więc w ciągu kolejnych lat życia jest w stanie przyzwyczaić się, zaakceptować bardzo chory, wręcz patologiczny układ. Oboje zatracają się wówczas w obopólnej destrukcji. Jednak podjęcie terapii, nawet jeśli nie przyniesie w 100 procentach oczekiwanej zmiany, daje szansę na nową, lepszą jakość życia. Dziękuję za rozmowę! Rozmawiała Anna Góra. Mgr Maria Chmielewska - profilaktyk społeczny, socjoterapeuta, psycholog małżeństwa i rodziny, specjalizujący się w tematyce rozwoju człowieka oraz wychowania dzieci i młodzieży.

dlaczego facet pije po rozstaniu